Fatih Sultan Mehmet‘in batıda elde ettiği başarıların ardından doğudaki beylikleri ortadan kaldırmayı kafasına koydu. Doğuda Karakoyunlular yerine kurulmuş olan Uzun Hasan Bey yönetimindeki Akkoyunlular, zaman zaman Fatih’in fetih siyasetine ters düşen bir siyaset gütmeyi, bu arada gerek Anadolu beylikleri, gerekse Hristiyan krallıklarıyla ittifak kurmayı sürdürmekteydi. Tutumu ve kazandığı bazı başarıları Fatih tarafından izlenen ve huzursuzluğu giderek artan Uzun Hasan Bey, sonunda kendisini en büyük Asya sultanı sayarak 1471’de Osmanlı topraklarına kuvvet gönderip, Tokat’ı yağmaladı ve Karamanoğullarının topraklarını ele geçirdi.
Onun bu tutumuna karşın Fatih, 10 Mart 1473’te hazırladığı orduyla Üsküdar’dan yola çıktı. Cem Sultan ile Bayezid’in de kuvvetleriyle katıldığı Osmanlı ordusu, Tercan’da Uzun Hasan Bey’in kuvvetlerinin yaklaşması üzerine, özellikle Has Murat Paşa’nın kuvvetlerinin harekete geçmesiyle öncü savaşını başlattıysa da, yenilgiye uğratıldı.
Bu durum üzerine hareket emrini veren Fatih, Uzun Hasan ile savaşı Otlukbeli denen yerde yapmayı kabul etti. Osmanlı tarihlerine “Şehzadeler Savaşı” olarak da geçen bu savaşta, Osmanlı ordusunun merkezinde Fatih, sağ kanadında Bayezid, sol kanadında Şehzade Mustafa’nın yönetiminde kuvvetler bulunmaktaydı. Buna karşın Uzun Hasan Bey’in merkezdeki kuvvetleri yönettiği, Akkoyunlu ordusunun sağ kanadında oğlu Zeynel Bey, sol kanadında ikinci oğlu Uğurlu Mehmet Bey yer almışlardı.
11 Ağustos 1473’te başlayan savaşta Akkoyunluların merkezine saldıran Fatih, kısa zamanda Uzun Hasan Bey’in kuvvetlerini dağıtmayı başardı; böylece Fatih, kendisinden başka güçlü bir sultan bulunmadığını, bu savaşı kazanarak bir kez daha kanıtlamış oldu.