Osmanlı’da Çok Eşlilik

Osmanlı padişahlarının büyük bölümü çok eşlilik yapmıştır. Bu durumun temel nedeni ise siyasi sebeplerdir. Padişahların eşleri genel olarak yabancı kadınlar olmuştur. Bu kadınlar komşu devletlerin prensesleri ya da hanedanların önemli üyeleri olurlardı. Siyasi evlilikler sayesinde diplomaside bazı işler daha kolay yürütülürdü. Padişahların Türk kadınlarıyla evlenmemesinin temel nedeni budur. Şer’i hukukun geçerli olduğu Osmanlı’da İslam hukuku da bu duruma müsaade etmiştir.

İslam hukukunda 1 erkeğin aynı anda 4 kadınla evlenmesi caizdir. İslam’ın geldiği yıllarda Arap coğrafyasında erkekler aynı anda 10-15 tane kadınla evlilik yapabiliyordu. Kuran-ı Kerim’de erkeklere tek evlilik yapmaları tavsiye edilmiş fakat güçleri yeterse ve eşleri arasında adaletli davranacaklarsa 4 evlilik yapmalarına izin verilmiştir. Hz. Muhammed’de bu bağlamda bazı kadınları korumak için çok evlilik gerçekleştirmiş ve eşleri arasında her zaman adaletli davranmıştır. Osmanlı padişahları ise diplomatik nedenlerden ötürü bazen 4 eş sınırını aşmış ve bu sayıyı 27’ye kadar çıkartmışlardır.

Bu evliliklerin arasında siyasi olmayanlarda bulunmaktadır. Padişahların eşleri dışında cariyeleri de olurdu. Bu cariyelere nikâh kıyılmaz ve köle olarak satın alınırlardı. Osmanlı İmparatorluğu’nda en çok cariyeye sahip olan padişah ise 3. Murat’tır. 135 cariyeye ve 100’den fazla çocuğa sahip olan 3. Murat bu çocukların büyük bölümünü bebek sayılabilecek yaşlarda kaybetmiştir. İslam hukukunda ise cariye meselesi kabul edilmiş fakat tavsiye edilmemiştir. Bu cariyelerin bazılarına ise nikâh kıyılmış ve devlette söz sahibi olmuşlardır.